هاله ی دودی غلیظ به مانند رودی غران سرم را میپیماید و ناهمواری هایم را

حتی برای لحظاتی اندک هموار

و چشمان همیشه بازم را در اندک ثانیه ای به افول میکشاند

به او فکر میکنم...

عشق و نفرتی اجین

شوق و کراهتی بهت آور

 ریتم دود جاری مغذم را بر هم میزند

میگسلد و پراکنده میکند

ذهنم را ...

آیا این فکر رهایم میکند ؟

اورا میخواهم ... و به همان اندازه از او بیزارم

در هنگام بود،نبودش را و در نبود ،بودش را میستایم

و ترسان خود را از بند مسئولیتی بی بند میرهایم

گر او را مر شوقی بود من بس بی لیقات بودم

و گر مرا شوقییست اوست بس لایق تر

...